Jak zbroić duże gumy?
Coraz częściej na zdjęciach lub filmach z polskich łowisk widzimy zestawy, które do niedawna były symbolem wyjazdów do Skandynawii. Wędki castingowe o górnym ciężarze wyrzutowym 130-200g, przynęty o wadze 100-120g i długości 20-30cm, znacznie częściej są używane również na naszych wodach. Okazuje się, że rodzime szczupaki również można łowić „ciężko” i na duże przynęty, często otwierające z pozoru jałowe łowiska, zdominowane przez średniej wielkości ryby.
Pojawia się pytanie, jak zbroić duże gumy, aby móc skutecznie łowić te największe okazy? Okazuje się, że nie wystarczy tylko mocna wędka, wytrzymały kołowrotek i kawał silikonu na końcu zestawu. Bardzo ważne jest optymalne zbrojenie przynęt, zwłaszcza jeżeli ich długość wynosi od 16 cm do 30cm.
Średnie przynęty – główka jigowa, czy wkręt ołowiany z dozbrojką
Określenie średnia przynęta dla każde z nas może oznaczać zupełnie inny rozmiar. W moim przypadku jest to guma około 16-18 cm długości. W zależności, czy będzie to przynęta smukła, czy bardziej masywna i wyższa, możemy uzbroić je mniej lub bardziej skutecznie za pomocą główki jigowej. Chcąc jednak uniknąć niepewności, najlepiej jest wybrać drugie, uniwersalne, a zarazem bardzo skuteczne rozwiązanie. Ołowiany wkręt w połączeniu z pojedynczą dozbrojką pozwala optymalnie zbroić niemal każdy rodzaj gumowych przynęt. Należy jednak zwrócić uwagę na kilka bardzo istotnych szczegółów.
Średnica wkrętów nie może być zbyt duża, ponieważ będzie utrudniała wkręcanie niekiedy w mięsiste gumy, wykonane z bardzo „zwartego” i wytrzymałego silikonu. Natomiast w przypadku mniej wytrzymałych przynęt, mogą po prostu je zniszczyć. Jeżeli zdecydujemy się na wkręty z ołowianą główką, a zapewne właśnie one będą najczęściej wybierane, to warto zwrócić uwagę, aby posiadały podcięcie przy oczku do którego mocujemy dozbrojkę za pomocą kółka łącznikowego. Podcięcie pozwoli uniknąć klinowania się kółka łącznikowego w czasie rzutu jak i holu.
O wyborze samej dozbrojki nie powinny już decydować tak banalne, a zarazem oczywiste w obecnych czasach walory jak wytrzymałość stalowej linki, tulejowych zacisków, czy wytrzymałość i jakość kotwic. Niemniej spośród szerokiej oferty możemy wybrać lepiej lub gorzej przygotowane produkty. Najbardziej optymalnym w mojej opinii wzorem jest dozbrojka rozpoczynająca się od kółka łącznikowego z krętlikiem oraz linki stalowej zakończonej kotwicą i pojedynczą igłą.
Dwa skrajne elementy nie tylko ułatwiają mocowanie, ale przede wszystkim wpływają na efektywność zacięć oraz samego holu. Kółko łącznikowe z krętlikiem gwarantuje mocne połączenie z wkrętem ołowianym oraz eliminuje skręcanie linki w czasie holu, tym samym zmniejszając napięcia negatywnie wpływające na wytrzymałość naszego zestawu. Natomiast z pozoru banalna igła służąca do szybkiego montażu systemu do gumy, spełnia jeszcze jedną bardzo istotną funkcję.
Sprawia, że kotwica oddalona jest od przynęty, pracując cały czas luźno, co zwiększa ilość zaciętych ryb. W sytuacji, gdy szczupak w czasie ataku zawinie w taki sposób gumę, że kotwica w początkowej fazie nie wetnie się w pysk ryby, to dzięki swobodnemu połączniu jest duża szansa, że w czasie holu tak ułoży się w pysku ryby, że nastąpi wcięcie lub pewniejsze docięcie szczupaka. W przypadku użycia dozbrojki bez igły, jesteśmy zmuszeni jeden grot kotwicy wbić w korpus gumy, co tym samym pozbawia nas wcześniej wymienionych atutów.
Natomiast, jeżeli nie będziemy posiadać propnowanych zestawów, należy wówczas jeden grot kotwicy wbić w gumę dosłownie pod pierwszą powłokę, tak aby nie wypadła w czasie rzutu, a zarazem z łatwością wyszła przy użyciu niewielkiej siły.
Zbyt głębokie wbicie kotwicy sprawi, że duża cześć brań będzie niezacięta lub ryby będą spadały w czasie holu. Z całą pewnością mniej takich sytuacji doświadczymy w przypadku przynęt wykonanych z mniej zwartego i mięsistego silikonu.
W optymalnym mocowaniu dozbrojek bardzo pomocne okazują się również silikonowe płetewki występujące w realistycznych wersjach przynęt. Często są dość cienkie, a zarazem na tyle mocne, aby zagwarantować solidne mocowanie kotwicy na czas rzutu, a jednocześnie pozwalając rybie z łatwością ją wyrwać w czasie ataku.
Jak wspomniałem na samym początku, do przynęt o długości 16-18 cm proponuję stosować jedynie wkręty i pojedyncze dozbrojki, ponieważ w większości przypadków gwarantują zacięcie szczupaków o długości 70-80 cm nie wspominając o większych. Co spełnia nasze podstawowe założenie: skusić do brania i pewnie zaciąć. Tym samym pojedyncza kotwica jest dużo łatwiejsza do wyczepienia, co wpływa korzystnie na kondycję ryby, a nas nie naraża na wbicie w rękę drugiej, gdy nagle szczupak ponownie zacznie szaleć w łódce lub podbieraku.
Poza bezpieczeństwem pojedyncza dozbrojka posiada jeszcze jedną bardzo ważną, jak może nie najważniejszą przewagę nad główką jigową bez względu, czy użyjemy jej do smukłych, czy tym bardziej wysokich przynęt. Dzięki niej nie tworzy się w czasie holu dźwignia między hakiem, a przynętą, będącą głównym powodem spadów ryb. Dozbrojka po zacięciu odrywa się od przynęty, która zazwyczaj znajduje się poza pyskiem szczupaka, a swobodnie pracująca dozbrojka podąża cały czas za ruchami ryby, pozbawiając ją szans na pozbycie się jej.
Tym samym jeżeli w przypadku średnich przynęt stoicie przed dylematem, co zastosować: główka jigowa, czy wkręt ołowiany z dobrojką. Zdecydowanie więcej argumentów przemawia za drugim rozwiązaniem.
Duże Kotlety – jak przygotować
Skoro ustaliliśmy, że w przypadku średnich przynęt, najbardziej afektywnym rozwiązaniem jest zestaw: wkręt z dozbrojką, to tym bardziej w przypadku gum 20-30 cm, często nazywanych przeze mnie kotletami, będzie on uzasadniony. Różnica jednak będzie polegała na ilości kotwić, która wynika z wielkości przynęty. Tak jak w przypadku mniejszych gum w zupełności wystarczające były pojedyncze dozbrojki, tak duże przynęty dla efektywnego zacinania brań, wymagają dozbrojek wyposażonych w dwie kotwice.
Nie można jednak zapomnieć o ważnych szczegółach. W przypadku zestawów składających się z mniejszych i lżejszych kotwic do ich mocowania w korpusie gumy wystarczająca była pojedyncza, prosta igła. Natomiast znacznie dłuższe i większe przynęty wymagają zastosowania znacznie mocniejszych, większych i cięższych kotwić, do mocowania których najlepiej sprawdzą się igły zakończone haczykiem.
Rozwiązanie to uniemożliwi odczepienie się dozbrojki w czasie rzutu, a nawet podczas łowienia na płytkich łąkach, gdy zawadzimy o jakąś roślinę.
Gdy szczupaki atakują od głowy
Niestety pojawiają się sytuacje w których bywamy z pozoru bezsilni. Teoretycznie posiadamy optymalnie przygotowany zestaw, którym nie możemy zaciąć niekiedy nawet potężnych brań. Powodem może być banalna sytuacja, w której szczupaki atakują przynęty, zwłaszcza te z kategorii „kotlet”, od strony pyska pozostawiając wyraźne ślady zarówno na gumie jak i wkręcie ołowianym.
Wówczas z pomocą przychodzi rozwiązanie na „patencie” do którego będziemy potrzebować dwóch kółek łącznikowych, krętlika i kotwicy. Pozwoli nam to wykonać system dzięki któremu zwiększymy nasze szanse na zacięcie przebiegłych szczupaków.
Tak wykonany zestaw mocujemy do oczka wkręta lub korzystamy z kółeczka łącznikowego pojedynczej dozbrojki, ponieważ prawo zabrania stosowania trzech kotwić w przynętach spinningowych.
Poszczególne elementy mini dozbrojki wpływają na jej efektywność. Kółeczka łącznikowe zapewniają mocne połącznie, a krętlik sprawia, że kotwica zawsze będzie pracowała swobodnie w czasie holu.
Sposób na „Podskubywacze”
Szczupaki jednak, momentami bywają bardzo ostrożne i trudne do zacięcia. Chociażby nie wiem jak najeżylibyśmy nasze przynęty kotwicami, to i tak się okazuję, że jakoś potrafią je ominąć. Niezacięte stuknięcia, puknięcia, przytrzymania, często okazują się efektem delikatnego kąsania ogona naszej przynęty, nawet przez rekordowej wielkości ryby. W takich przypadkach, wcześniej przytoczone sposoby zbrojeni nie maja zastosowania. Z pomocą przychodzi dobrze znane lecz udoskonalone i wprowadzone do seryjnej oferty rozwiązanie.
Tytanowy system pozwalający na mocowanie go wzdłuż grzbietu gumy za pomocą pojedynczych igieł. Przegubowe połącznie nie ogranicza w żadnym stopniu pracy przynęty, a mała lecz mocna i wytrzymała kotwica umożliwia pewne zacięcie podskubującego szczupaka, który często zostaje wyholowany dosłownie za czubek pyska. Celowo w tego typu rozwiązaniach pojawiają się stosunkowo małe kotwice, ponieważ znacznie większe i grubsze z trudnością wbijałaby się w czubek pyska delikatnie i nieśmiało podskubujących szczupaków.
Nieprzypadkowe jest również wykonanie opisywanego systemu z tytanu, ponieważ zapewnia on sztywności, dzięki której dozbrojka cały czas leży na grzbiecie przynęty, nie przesuwając się na boki, co mogłoby wpływać negatywnie na płynność jej pracy. Ponadto tytan jest odporny na odkształcenia lub zniszczenia przez szczupaki bardziej niż inne materiały, co wydłuża żywotność całego zestawu.
Bez względu na to jaki duże przynęty wybierzemy oraz sposoby ich zbrojenia spośród wcześniej wymienionych, każde z tych rozwiązań posiada jedną, niepodważalną przewagę nad główką jigową. Zawsze po zacięciu ryby, dozbrojka wyczepi się z przynęty i będzie swobodnie podążać za dynamicznie walczącym szczupakiem znacząco zmniejszając jego szanse uwolnienia. Z pozoru proste i dobrze znane rozwiązania, potrafią znaczącą wpłynąć na osiągane wyniki.
